غزل شمارهٔ ۱
اگــر نــه مــد بــســم الــلــه بـودی تـاج عـنـوان هـا
نــگـشـتـی تـا قـیـامـت نـوخـط شـیـرازه، دیـوان هـا
نه تنها کعبه صحرایی است، دارد کعبه دل هم
بــه گــرد خــویـشـتـن از وسـعـت مـشـرب بـیـابـان هـا
بــه فــکــر نــیـسـتـی هـرگـز نـمـی افـتـنـد مـغـروران
اگـــر چـــه صـــورت مــقــراض لــا دارد گــریــبــان هــا
ســــر شــــوریــــدهای آورده ام از وادی مــــجـــنـــون
تــهــی ســازیــد از ســنــگ مــلــامـت جـیـب و دامـان هـا
حــیــات جــاودان خــواهــی بــه صــحــرای قـنـاعـت رو
کــه دارد یــاد هــر مــوری در آن وادی ســلــیــمـان هـا
گــلــســتــان ســخــن را تــازه رو دارد لــب خــشــکـم
کــه جــز مــی رسـانـد در سـفـال خـشـک، ریـحـان هـا؟
نــمــی بــیــنــی ز اســتــغـنـا بـه زیـر پـا، نـمـی دانـی
کــه آخــر مــی شــود خــار ســر دیــوار، مــژگـان هـا
کــدامـیـن نـعـمـت الـوان بـود در خـاک غـیـر از خـون؟
ز خـجـلـت بـر نـمیدارد فلک سرپوش این خوانها
چـنـان از فـکـر صـائـب شـور افـتـاده اسـت در عالم
کـه مـرغـان ایـن سـخـن دارند با هم در گلستانها
بخش ۷ - جواب
در آلــــا فــــکــــر کـــردن شـــرط راه اســـت
ولــــی در ذات حــــق مــــحــــض گـــنـــاه اســـت
بــــود در ذات حــــق انــــدیــــشــــه بــــاطــــل
مـــحـــال مـــحـــض دان تـــحـــصـــیــل حــاصــل
چــــو آیــــات اســــت روشـــن گـــشـــتـــه از ذات
نـــــــــــگـــــــــــردد ذات او روشـــــــــــن ز آیــــــــــات
هـــمـــه عـــالـــم بـــه نـــور اوســـت پــیــدا
کـــــجـــــا او گـــــردد از عـــــالـــــم هــــویــــدا
نــــگــــنــــجــــد نــــور ذات انــــدر مــــظـــاهـــر
کـــه ســـبـــحـــات جـــلـــالــش هــســت قــاهــر
رهـــا کـــن عـــقـــل را بـــا حـــق هـــمــی بــاش
کـــه تـــاب خـــور نـــدارد چــشــم خــفــاش
در آن مــوضــع کــه نــور حــق دلــیــل اسـت
چـــه جـــای گـــفـــتـــگـــوی جـــبـــرئـــیـــل اســت
فــــرشـــتـــه گـــرچـــه دارد قـــرب درگـــاه
نـــگـــنـــجـــد در مـــقـــام «لــی مــع الــلــه»
چــــو نــــور او مــــلــــک را پــــر بـــســـوزد
خـــرد را جـــمـــلـــه پـــا و ســر بــســوزد
بــــــــــود نــــــــــور خــــــــــرد در ذات انـــــــــور
بــه ســان چـشـم سـر در چـشـمـه خـور
چــو مــبــصــر بــا بــصــر نـزدیـک گـردد
بــــــصــــــر ز ادراک آن تــــــاریــــــک گــــــردد
ســــیــــاهـــی گـــر بـــدانـــی نـــور ذات اســـت
بـــــه تــــاریــــکــــی درون آب حــــیــــات اســــت
ســیــه جــز قــابــض نــور بـصـر نـیـسـت
نــظــر بــگــذار کــیــن جـای نـظـر نـیـسـت
چـــه نـــســـبـــت خـــاک را بـــا عـــالــم پــاک
کــــــه ادراک اســــــت عــــــجــــــز از درک ادراک
ســــیــــه رویــــی ز مـــمـــکـــن در دو عـــالـــم
جـــــدا هـــــرگـــــز نـــــشــــد والــــلــــه اعــــلــــم
ســـواد الـــوجـــه فـــی الـــداریـــن درویـــش
ســـواد اعـــظـــم آمــد بــی کــم و بــیــش
چه میگویم که هست این نکته باریک
شـــــــب روشـــــــن مـــــــیــــــان روز تــــــاریــــــک
در ایــن مــشــهــد کــه انــوار تــجـلـی اسـت
ســـخــن دارم ولــی نــا گــفــتــن اولــی اســت
غزل شمارهٔ ۱
زهــی طــروات حـسـن و کـمـال نـور و صـفـا
کـه از جـمـال تـو بـیـنـاسـت چـشم نابینا
کـدام خـوب عـلـم گـشـت در جـهـان به وفا
تـــو از مـــقـــولــهٔ خــوبــان عــالــمــی حــاشــا
بــهــار عــشــق دل از دیـده مـبـتـلـا گـردیـد
هر آن وفا که توبینی بلاست بر سر ما
زدودهانـد حـریـفـان ز دل غـم کـم و بـیـش
بـــریـــدهانــد زبــان غــازیــان ز چــون و چــرا
اگــر تــو مــرد رهــی در طــریـق عـشـق رضـی
رَهـی ز مـیـکـده نـزدیـکتـر مـدان بـه خدا
تعداد صفحات : 0